Metoda uporządkowanego rozpraszania błędów (ang. ordered dithering) wykorzystywana jest w tak zwanej aproksymacji półtonowej, czyli wówczas gdy obraz kolorowy lub w odcieniach szarości chcemy przekształcić w obraz czarno - biały. Intuicyjnie robi się to tak, że punkty o jasności powyżej pewnego założonego progu (np.: połowa wartości maksymalnej) w obrazie wejściowym przekształca się na punkty białe w obrazie wyjściowym. Podobnie punkty o jasności poniżej progu w obrazie wejściowym przekształca się w punkty czarne w obrazie wyjściowym. Efekt takiej metody jest jednak daleki od doskonałości.
Pewnym usprawnieniem jest metoda uporządkowanego rozpraszania błędów, nazwa pochodzi od rezultatu jaki otrzymamy - obszary o takiej samej jasności będą reprezentowane przez wyraźny uporządkowany powtarzający się wzór punktów, w przeciwieństwie do innych technik polegających na rozpraszaniu błędów (np.: Algorytm Floyda-Steinberga) gdzie obszary takie reprezentowane są przez punkty porozrzucane w nieładzie.
Podstawą działania tej metody są tak zwane tablice Bayer'a (ang. Bayer table). Tablice te mają rozmiary będące potęgami dwójki, i tak najmniejsza tablica o rozmiarach 2x2 ma postać:

2	4
3	1

Każda wariacja takiej tabeli polegająca na przesunięciu tabeli o 90, 180, 270 stopni, bądź jej lustrzane odbicia są prawidłowymi tablicami Bayer'a. Ważna jest zasada, że druga wartość jest po przekątnej pierwszej wartości, a czwarta po przekątnej trzeciej. Większe tablice wypełnia się rekurencyjnie. Wyobraźmy sobie, że w każdą wartość tablicy 2x2 wstawiamy nową tablicę 2x2. Do każdej komórki dawnej tablicy 2x2 wstawiamy kolejno wartości, 1, 2, 3, 4 i wstawiamy je do nowych tablic, są one puste więc trafiają w miejsce gdzie w tablicy 2x2 jest jedynka. Następnie wstawiamy 5, 6, 7, 8 - trafiają w miejsce gdzie w tablicy 2x2 jest dwójka, itd... Tablica 4x4 ma zatem postać:

6	14	8	16
10	2	12	4
7	15	5	13
11	3	9	1

Kolejna potęga dwójki to 8. Tabela 8x8 ma postać:

22	54	30	62	24	56	32	64
38	6	46	14	40	8	48	16
26	58	18	50	28	60	20	52
42	10	34	2	44	12	36	4
23	55	31	63	21	53	29	61
39	7	47	15	37	5	45	13
27	59	19	51	25	57	17	49
43	11	35	3	41	9	33	1

Kolejna tabela 16x16 wygląda następująco:

86	214	118	246	94	222	126	254	88	216	120	248	96	224	128	256
150	22	182	54	158	30	190	62	152	24	184	56	160	32	192	64
102	230	70	198	110	238	78	206	104	232	72	200	112	240	80	208
166	38	134	6	174	46	142	14	168	40	136	8	176	48	144	16
90	218	122	250	82	210	114	242	92	220	124	252	84	212	116	244
154	26	186	58	146	18	178	50	156	28	188	60	148	20	180	52
106	234	74	202	98	226	66	194	108	236	76	204	100	228	68	196
170	42	138	10	162	34	130	2	172	44	140	12	164	36	132	4
87	215	119	247	95	223	127	255	85	213	117	245	93	221	125	253
151	23	183	55	159	31	191	63	149	21	181	53	157	29	189	61
103	231	71	199	111	239	79	207	101	229	69	197	109	237	77	205
167	39	135	7	175	47	143	15	165	37	133	5	173	45	141	13
91	219	123	251	83	211	115	243	89	217	121	249	81	209	113	241
155	27	187	59	147	19	179	51	153	25	185	57	145	17	177	49
107	235	75	203	99	227	67	195	105	233	73	201	97	225	65	193
171	43	139	11	163	35	131	3	169	41	137	9	161	33	129	1

Istnieje rekurencyjny wzór, umożliwiający obliczenie, gdzie w tablicy znajduje się zadana wartość:

xIndex(i,size,shift)=\begin{cases} shift+(i\text{ mod }2)&,size=2\\ xIndex(\lfloor(i-1)/4\rfloor+1,size/2,shift+(i\text{ mod }2)*(size/2))&,size\neq 2 \end{cases}\\\\\\ yIndex(i,size,shift)=\begin{cases} shift+\lfloor((i+2)\text{ mod }4)/2\rfloor&,size=2\\ yIndex(\lfloor(i-1)/4\rfloor+1,size/2,shift+\lfloor((i+2)\text{ mod }4)/2\rfloor*(size/2))&,size\neq 2 \end{cases}

By dowiedzieć się w jakim miejscu znajduje się liczba 12, w tablicy o rozmiarze 4x4, należy zatem wywołać funckję: xIndex(12, 4, 0) oraz yIndex(12, 4, 0), w wyniku otrzymamy wiersz i kolumnę (licząc od zera), gdzie znajduje się wartość 12 (czyli 1 oraz 2).

Jeżeli wiemy już jakie wartości mamy w tabeli możemy przejść do przetwarzania obrazu przy pomocy algorytmu uporządkowanego rozpraszania błędów. Wybieramy zatem tablicę, który użyjemy, niech będzie to tablica t o rozmiarze r oraz próg p. Przetwarzanie wygląda następująco:

• dzielimy wartość progu przez maksymalną wartość w wybranej tablicy, zatem: p = p / (r*r),
• sprawdzamy czy wartość pierwszego piksla w pierwszym rzędzie obrazu jest mniejsza od p pomnożonego przez pierwszą wartość w pierwszym rzędzie tablicy t, jeżeli tak to w obrazie wynikowym odpowiedni piksel ustawiamy na czarny, w przciwnym wypadku na biały,
• następnie sprawdzamy czy wartość drugiego piksla w pierwszym rzędzie obrazu jest mniejsza od p pomnożonego przez drugą wartość w pierwszym rzędzie tablicy t, jeżeli tak to w obrazie wynikowym odpowiedni piksel ustawiamy na czarny, w przciwnym wypadku na biały.
• ...
• następnie sprawdzamy czy wartość r-tego piksla w pierwszym rzędzie obrazu jest mniejsza od p pomnożonego przez r-tą wartość w pierwszym rzędzie tablicy t, jeżeli tak to w obrazie wynikowym odpowiedni piksel ustawiamy na czarny, w przciwnym wypadku na biały.
• następnie sprawdzamy czy wartość r+1-ego piksla w pierwszym rzędzie obrazu jest mniejsza od p pomnożonego przez pierwszą wartość w pierwszym rzędzie tablicy t, jeżeli tak to w obrazie wynikowym odpowiedni piksel ustawiamy na czarny, w przciwnym wypadku na biały.
• ...
• następnie sprawdzamy czy wartość pierwszego piksla w r+1-ym rzędzie obrazu jest mniejsza od p pomnożonego przez pierwszą wartość w pierwszym rzędzie tablicy t, jeżeli tak to w obrazie wynikowym odpowiedni piksel ustawiamy na czarny, w przciwnym wypadku na biały.
• ...

Zatem mechanizm wygląda tak, że przykładamy tablicę do obrazu porównujemy wartości, a następnie przesuwamy się o cały rozmiar tablicy dalej. Takie postępowanie powoduje powstanie charakterytycznych wzorów dla obszarów o tej samej jasności.

Wynik działania algorytmu:

Obraz oryginalny	Przekształcanie zwykłe - progowe	Uporządkowane rozpraszanie błędów